به گزارش بنیان به نقل ازnews-medical.net، پرده گوش که آن را غشای تیمپانی یا صماخ نیز می گویند یک غشای نازک و منعطف و سخت است که گوش خارجی را از گوش میانی جدا می کند. این پرده از فیبرهای کلاژنی تشکیل شده است که دقیقا در یک شبکه پیچیده درامتداد هم قرار گرفته اند و قادرند امواج صوتی را به استخوان چه های گوش(ossicle) منتقل کنند. سوراخ شدن پرده گوش به ویژه بین کودکان به دلایلی مانند آسیب فیزیکی یا عفونت امری شایع است. آسیب های کوچک قادر به خود ترمیمی هستند اما متاسفانه آسیب های بزرگ قادر به ترمیم نیستند.

تاکنون محققین تکنیک های مختلفی را برای ترمیم یا جایگزینی پرده گوش مورد بررسی قرار داده اند که از جمله آن ها می توان به استفاده از بافت خود بیمار(اوتوگرافت) یا بافت یک اهداکننده اشاره کرد. اما تاکنون هیچ کدام موثر نبوده است. در این مطالعه محققین یک روش مهندسی بافت را کشف کرده اند که داربست پلیمری ایجاد می کند که سلول های می توانند روی آن رشد کنند. داربست از دو کوپلیمر پرمصرف در زیست پزشکی ساخته شده است که هر کدام روش ساخت متفاوتی دارند. در روش اول داربست از جنس PLGA بود و به وسیله تکنیک الکتروریسی ساخته شده بود و در روش دوم که به صورت پرینت سه بعدی صورت گرفت ساختار های PEOT/PBT با الگوهای مدور و شعاعی ساخته شدند. اندازه این داربست ها معادل پرده گوش انسانی بود و قطری حدود 15 میلی متر و ضخامتی اندازه 100 میکرومتر داشت. پس از ساخت این داربست ها، سلول های بنیادی مزانشیمی روی آن ها کشت داده شدند تا بقا و تکثیر آن ها مورد بررسی قرار گیرد. سلول ها رشد و بقای خوبی داشتند و نتایج خوبی در مورد داربست سه بعدی به دست آمد. از آن جایی که پرده گوش، بافت منحصر بفردی در بدن انسان محسوب می شود، پیوند های اوتوگرافت به دلیل این که سایر بافت های بدن هیچ گونه مشابهتی با این بافت ندارند، نتایج جالبی را در بر ندارد. محققین با ترکیب الکتروریسی و پرینت سه بعدی توانسته اند تا حد زیادی الگوی آناتومیکی و بافتی این این بافت را شبیه سازی کنند.

پایان مطلب/